Sofía

Sofía Otero Álvarez. Madrid, 1977

Meus pais chamáronme e viñen. Creo que foi das poucas cousas ás que obedecín enseguida. Son galedrileña. Nacín en Madrid no seo dunha familia lucense e a miña infancia desenvolveuse  serpenteando entre os estivais camiños de terra que unían as dúas aldeas dos meus pais en Lugo e os escampados típicos dos anos oitenta na periferia de Madrid.

No verán silvestre e salvaxe. No inverno urbana e  uniformada.

Aos 8 anos despedinme do meu pai para sempre e nunca me terminei de afacer a esa ausencia. Quizá esa forma de non afacerse, esa estrañeza, é a maneira que temos de seguir facendo presente a aquela persoa que se foi.

A adulta que son hoxe foi unha nena  disfrutona dos seus xogos en soidade, dos seus bailes desenfreados e concertos imaxinarios nos que tiña unha voz que non era a que en realidade me tocara. Admiraba a fortaleza da miña nai, era como ter unha superheroína de Mamá. Coa miña irmá fíxenme lectora. Eu observaba o seu mundo misterioso e especial, cheo de literatura e amor polos libros. Ao principio non entendía moi ben porqué lle apaixonaba tanto ler e escribir, que era aquilo que lle fascinaba tanto, así que empecei a copiala co ánimo de experimentar aquilo que para ela era tan revelador e para min unha incógnita. Non tardando moito termineime enganchando.

Fun unha adolescente tremenda.  Incomprendida, rebelde sen causa,  contestona e  desobediente, viña sendo o que me tocaba. Nesa ponte cara á idade adulta, o  autoconocimiento e recoñecemento do mundo, que é a adolescencia, tiven a sorte de atoparme profesores marabillosos que souberon ver detrás de tanta hormona e desenfreo. Participei moi activamente no xornal escolar e as clases de plástica salváronme.

Fun unha das primeiras promocións do Bacharelato Artístico na Escola de Artes e Oficios da Palma en Madrid e entrei na Facultade de Belas Artes sen moito convencemento porque me apaixonaba a arte en todas as súas manifestacións pero «Mamá, eu non quero ser artista».

Grazas a eses encontros máxicos da Vida, tiven a sorte de traballar, desde uns xa afastados vinte anos, xunto a Alicia  Vallejo  Salinas e  Enriqueta Pérez Mora. Fermosas mulleres que as considero mentoras e amigas e ás que abertamente admiro e quero. Elas déronme a oportunidade, sen sabelo, de que atopase a miña vocación. O amor á infancia e a adolescencia, a investigación-acción, o compromiso profesional, a innovación educativa.

Arte e Educación son as miñas dous grandes alicerces. Neles sostéñome e intento, cada día e en cada etapa da miña Vida, engrosalos, embelecelos e fortalecelos. Os dous son expresións do meu ser que se mesturan e se separan con harmonía.

Con máis de 15 anos de experiencia docente, a Expresión Creadora da Infancia e a Innovación Educativa son dous constantes no meu andar profesional e persoal. Estes camiños leváronme a lugares próximos, como Lugo ou Madrid e afastados como Berlín.

Desde o 2015 ata o de agora, coordino o proxecto pedagóxico de  Nenea,  Medrar Creando. Desde entón a Natureza configúrase como outro eixo fundamental, o elo que peche unha  triada que ecoa perfecta: Arte-Creación, Natureza e Educación.

A través desta  triada observo cada día como a infancia activa o seu ser natural en canto se lle da a oportunidade, dialogando coa Natureza a través do xogo libre e a transformación.

Con cada vivencia no bosque (creadora e provocadora) apréndese algo fundamental para o ser… Descóbrese quen un/a é.

Agora  Nenea é moito máis que un proxecto profesional. É un proxecto de Vida e de Amizade que dá forma a un soño.